به تو نقش صحبت ما، چقدر بجا نشسته

توبه ناز و ما درآتش ، تو به خواب وما نشسته

سرو برگ جرآت دل به ادب چرا نسوزد

که سپند هم به بزمت زتپش جدا نشسته

چه قیامت است یارب به جهان بی نیازی

که ز غیب تا شهادت همه جا گدا نشسته

چه نهان ، چه آ شکارا نبری خیال وحدت

که زدیده تا دل اینجا همه ما سوا نشسته

مرو ای نگه به گلشن که به روی هر گل آنجا

ز هجوم چشم شبنم عرق حیا نشسته

چو عدو زند دو زانو نخوری فریب عجزش

که به قصد جان تفنگی به سر دو پا نشسته

همه امشبت مهیا تو در انتظار فردا

نکنی که نقش وهمت ز امل کجا نشسته

به رهی که برق تازان همه نقش پای لنگند

به کجا رسیده باشم من بی عصا نشسته

به هزار خون تپیدم که به آبله رسیدم

چقدر بلند چیند سر زیر پا نشسته

هوس کلاه شاهی ز سرت برآر بیدل

به چه نازد استخوانی که بر او هما نشسته